Het Doorboorde Harnas

In de vijftiende eeuw woonde op burcht Eltz een graaf met zijn mooie dochter Agnes. Destijds was het gebruikelijk dat de erfgenamen al op vroege leeftijd voor een later huwelijk werden voortbestemd. Dus was ook Agnes van Eltz toebedeeld aan de jonkheer van Braunsberg als toekomstige gemalin.

De tijd verstreek en beiden werden groter. Toen de dag van de verloving naderde bleken de twee aan elkaar beloofde jongelieden echter niet bij elkaar te passen, want de jonkvrouw was zachtaardig, bescheiden en mild, de jonkheer van Braunsberg daarentegen hardvochtig en ruw tegenover zijn medemensen. Toen Agnes zich hiervan bewust werd, verzocht zij haar vader, af te zien van het geplande huwelijk. Doch deze liet zich niet vermurwen door de woorden van zijn dochter.

Talloze gasten waren bijeengekomen voor de verloving, onder wie vele ridders uit de omstreken met hun vrouwen. Met een duister gezicht geleidde de jonkeer van Braunsberg zijn feestelijk geklede bruid naar haar plaats in de grote zaal. Niet door vriendelijk gedrag had hij gepoogd, de bruid voor zich te winnen, maar door een halsstarrige hardheid.

Allereerst werd door alle genodigde gasten onderhandeld over bruidschat en erfenis. Toen alles bezegeld was, wilde de bruidegom de bruid de verlovingskus geven. Maar de afkeer jegens haar verloofde was dusdanig dat zij deze weigerde. Toen brak de tot dan toe onderdrukte toorn van de jonkheer zo hevig los dat hij Agnes schandelijk uitschold en haar tot slot zelfs zijn handschoen in het gezicht wierp.

Vol verontwaardiging grepen de verwanten van de bruid naar de wapens, maar Agnes kon een bloedvergieten door praten en smeken nog juist verhinderen. Woedend verliet de Braunsberger met zijn gevolg de burcht, niet zonder de bewoners van Eltz nog een keer zijn wraak aan te kondigen. Een jaar ging voorbij zonder dat er iets gebeurde. Toen op een dag liet de jonkheer van Braunsberg de Eltzers uit de burcht lokken waar hij vervolgens 's nachts met zijn mannen binnendrong.

Door het wapengekletter en tumult op de binnenplaats werd Agnes wakker, liep naar het raam en zag hoe haar afgewezen vrijer met een overmacht aan manschappen tegen een handjevol achtergebleven knechten van Eltz vocht. Toen wist zij dat zij weldra in handen zou vallen van de boze jonkheer en dat die hem naar zijn kasteel zou ontvoeren. Dus nam zij snel een moedig besluit, snelde naar de wapenkamer, trok het meest fraaie harnas van haar broer aan, greep naar een zwaard en stond kort daarop te midden van de kleine schare van verdedigers. Het was een ongelijke strijd, maar de moed van de jonge vrouw moedigde de mannen van Eltz aan, en zij vochten fel tegen de vijandige overmacht. Opeens viel de moedige verdedigster, dodelijk getroffen door een pijl van de jonkheer, op de grond. Toen de Eltzers dat zagen, verzamelden zij nog een keer al hun moed en doodden eerst de Braunsberger jonkheer. De meeste van diens aanhangers ondergingen daarna hetzelfde lot.

Met deze nederlaag van de Braunsbergers was ook de vete beëindigd. Maar naar verluidt is de geest van de arme Agnes daarna nog vaak op middernacht op de binnenhof verschenen.

Bron: Hans-Peter Pracht, 'Sagen und Legenden der Eifel', Uitgeverij J.P. Bachem Keulen, 1994, blz. 158-160

Meer informatie over burcht Eltz vindt u hier.